Kas tonusunun tarihi, insan vücudu ve fizyolojisi anlayışının gelişimiyle yakından bağlantılıdır. Kas tonusu kavramının gelişiminin kabaca bir özeti şöyledir:

Antik Çağ: Antik Yunan ve Roma tıbbında kas tonusu tek başına bir kavram olarak değil, anatomi ve hareketin genel değerlendirmesinin bir parçası olarak görülüyordu.

Orta Çağ: Orta Çağ boyunca kas tonusunun anlaşılmasında sınırlı bir ilerleme kaydedildi. Tıbbi bilgi, dini ve felsefi inançlardan büyük ölçüde etkilenmişti.

Rönesans: Rönesans döneminde, anatomi çalışmaları ve Leonardo da Vinci ve Andreas Vesalius gibi önde gelen araştırmacıların çalışmaları, insan anatomisinin daha ayrıntılı bir şekilde anlaşılmasını sağlamaya başladı. Bu, kas tonusu kavramının daha kesin bir şekilde tanımlanmasına yardımcı oldu.

18. ve 19. yüzyıllar: Bu dönemde, tıp uygulayıcıları kas tonusunu, kasların gerginliğini ve durumunu tanımlayan ayrı bir kavram olarak görmeye başladılar. Kas tonusunu ölçmek ve nicelendirmek için ilk girişimlerde bulunuldu.

Yüzyıl: 19. yüzyılda, özellikle merkezi sinir sisteminin keşfi ve kas kontrolündeki rolüyle bağlantılı olarak, kas tonusunun anlaşılmasında daha fazla ilerleme kaydedildi. Kas tonusu, nörolojik bozuklukların teşhis ve tedavisinde önemli bir özellik olarak kabul edildi.

Yüzyıl: Tıbbın ilerlemesi ve elektromiyografi gibi görüntüleme tekniklerinin geliştirilmesiyle, kas tonusu anlayışı daha da netleşti. Kas tonusunun hareket koordinasyonu, duruş kontrolü ve yaralanma rehabilitasyonu için önemi giderek daha fazla kabul gördü.

Günümüzde: Kas tonusu, tıp ve fizyoterapide yerleşik bir kavramdır. Nörolojik bozuklukların, kas-iskelet sistemi bozukluklarının ve hareket bozukluklarının teşhis ve tedavisinde dikkate alınır. Modern araştırma ve teknoloji, kas tonusunun daha ayrıntılı bir şekilde incelenmesine ve insan vücudundaki rolünün daha iyi anlaşılmasına olanak tanır.